Drama, lies, tears. Cheers to the teenage years

  ვზივართ მე და ჩემი განუყრელი მეგობარი ყავა.... ვზივარ და ვფიქრობ, როგორც ყოველთვის... მინდა გავიხსენო სასიამოვნო მომენტები ღრმა ბავშობიდან, მაგრამ სულ პირველი მოგონება ძალიან ცუდია და კოშმარს გავს... გამოვტოვებ...

  მთელი ჩემი ბავშვობა სიგიჟეში გავატარე, რადგან ცელქი ვიყავი... მახსოვს მიყვარდა ოჯახი რომ ერთად ვსეირნობდით... მერე ეს სადღაც გაქრა, დაიკარგა, აღარ ეცალათ ჩვენთვის... მერე მოვიდა სკოლაში წავსლის დრო, ძალიან მიხაროდა უფრო იმიტომ, რომ ახალი რაღაცები მიყიდეს... პირველი დღეც მახსოვს, მეორე დღეს კი სხვა სკოლაში მიკრეს თავი, მახსოვს არ გამხარებია... ეს სკოლა რომ მახსენდება მეზიზღება იქაურობა... მთელი 10 წლის განმავლობაში მხოლოდ 1–მა მასწავლებელმა მოახერხა ისე შეეყვარებინა თავი, რომ დღესაც კი მახარებს მისი გახსენება და აი ყველაზე უმაგრესი და სამართლიანი იყო...
 სკოლის წლების გახსენება არ მინდა, იმიტომ რომ არაფერი იყო გასაოცარი... ამბობენ სკოლა მოგენარება, რომ დაამთავრებო, მას მერე 3 წელი გავიდა, მაგრამ ისევ მეზიზღება იქაურობა...
 მერე იყო აბიტურიენტობა... იმდენს ვსწავლობდი მთელი წელი სახლიდან არ გავსულვარ, დამიჯერებთ? მე და ჩემი მეგობარი ერთად დავდიოდით მასწავლებლებთან და გზაში ვერთობოდით კარგად... რაც მთავარია ჩემმა შრომამ შედეგი გამოიღო და პირველივეზე მოვხვდი...
 ძალიან მიყვარს უნივერსიტეტის წლებიი.... რამდენი კარგი მეგობარი შევიძინე, რომელსაც ვერ დავკარგავ... იყო ბედნიერი წუთებიც და უბედურიც...
 რომ მახსენდება რამდენი ტყუილი იყო ჩემს ცხოვრებაში, რამდენ ადამიანს უტკენია გული... ხო ალბათ თქვენც გატკინეს... რას ვიზამთ, უნდა გავიზარდოთ და ვისწავლოთ...
 ჩემი ყველაზე დიდი ბედნიერება იცით რა იყო? მამაჩემმა რომ მითხრა ლონდონში გაგიშვებო... 1 წელი ველოდებოდი ამ პასუხს, წარმოიდგინეთ ერთ ღამეს ჩავწექი ლოგინში და ჩემთვის ვთქვი ნეტავ ახლა გავიღვიძო, ერთი წელი იყოს გასული და ლონდონში მივდიოდეთქო... მახსოვს, სირთულეებიც მახსოვს...
 არა მაინც რაზე მწყდება გული ყველეაზე ძალიან იცით? მეგობრის დაკარგვაზე... ისე ვეჩვევი ადამიანებს, ისე, რომ მერე მიჭირს მათთან განშორება. კიდევ იმას განვიცდი, როდესაც ადამიანის ნამდვილ სახეს დავინახავ და ისეთი არ აღმოჩნდება, რომელსაც მოველი...
 ახლა?  ახლა ძალიან ბედნიერი ვარ ყველაფრით, მაგრამ მაინც მაკლია რაღაც... რაღაც, რომელსაც არ ვიტყვი...