Starbucks, სიგნალიზაცია და ისევ ლონდონი...

დავამთავრებ ამ თემაზე საუბარს, თორემ ძალიან გამიგრძელდა.. არა ერთი კარგი დღე გამახსენდა და შევეცდები ჩავატიო ამ პოსტში..ნისლიან ალბიონზე გესაუბრებით დიახ...
ამას წინათ დამესიზმრა.... ვითომ ჩემს Starbucks-ში მივდიოდი, ჩემი სკოლის წინ რომ იყო, ცხელ შოკოლადს ვიყიდი და აბა თუ მიცნობენთქო... სიზმარში მიცნეს :)) ამ ყავის სახლთან დაკავშირებით ერთი რამ გამახსენდა... ეს უკვე სინამდვილეა..

Moving in...

გავაგრძელებ ჩემს ლონდონურ ამბებს.. სანამ წავიდოდი ვფიქროდი ბლოგს გავაკეთებთქო, მაგრამ რატომღაც გადავიფიქრე, ახლა კი ვნანობ ძალიან, ბევრი წვრილმანი მექნებოდა ახლა გასახსენებლი..
ჩემს მასპინძელ ოჯახში 2 კვირა გავატარე... მიუხედევად იმისა, რომ უძალიან მაგრეს უბანში ვცხოვრობდი, სადაც სულ ვიქტორიანული სახლები იდგა( ხუთსართულიან სახლში ვცოხვრობდი), სიმწვანე, სიმყუდროვე, მანქანაც კი იშვიათად დადიოდა, მაინც წავედი... ჯერ ერთი, რომ ერთ ოთახში ვიხდიდი 160 ფუნტს, გზაში მეხარჯებოდა კიდევ 20 ფუნტი და ეს ყველაფერი 1 კვირაში... ჩემი მშობლების წინაშე სინდისი მაწუხებდა... მეორე და ეს ყველაზე დიდი მიზეზია რატომაც გადავწყვიტე წასვლა, სახლში თავს უცხოდ ვგრძნობდი, ჩემს მასპინძლებთან გამარჯობა–გაგიმარჯოთი შემოვფარგლებოდი და შერგძნება მქონდა ცუდი, არ მინდოდა დარჩენა, თან სულ მარტო რო ვრჩებოდი საღამოობით არ მომწონდა და სულ ვიწყენდი...

Thoughts...

სასაცილო თავგადასავლ(ებ)ი

როგორც იქნა მივადექი ჩემს მასპინძელ ოჯახს... კარი გამიღო ლამაზმა, ქერა გოგომ, რომელიც როგორც ჩანს სულ არ მელოდებოდა... ბარგი ამატანინა ჩემს ოთახამდე.. შემდეგ ქვევით ჩავედით და გავიცანი... ასევე მისი დაქალიც... ტარა და სარა...
მეორე დღეს, სარამ ამიხსნა როგორ უნდა წავსულიყავი სკოლამდე... მატარებლების სადგურამდე გზა მასწავლა... ის–ისაა ბილეთი უნდა მეყიდა, მთელი კვირის, რომ უცებ ჩემი ფუნტები (რომელიც საქართველოში გადავახურავე) აღარ იყო მიმოქცევაში და ამიტომ მომიწია საკრედიტო ბარათით გადამეხადა... დაახლოებით ერთი კვირა ვწვალობდი, როგორმე შემეცვალა ფული... რამდენ ბანკში არ მივედი, მაგრამ ყველამ, თუ ჩვენი კლიენტი არ ხარო ვერაფრით დაგეხმარებითო... ბოლოს ევროში გადავახურდავე ჩემი ფუნტი, მერე ისევ ევროდან ფუნტში და ამ პროცედურებმა 25 ფუნტი დამაკარგვინა...
იმ დღეს კიდევ ერთი უბედურება შემემთხვა.. ჩემს დას ველაპარაკებოდი skype-ში და ვუთხარი გარეთ გავალ, სურათებს გადავიღებ და განახებთქო.. ჩავედი დაბლა, კარები გავიხურე და გამოვედი... დავხურე თუ არა კარები, მაშინ მივხვდი რომ ცუდ დღეში ვიყავი, რადგანაც

ლონდონი და სასაცილო თავგადასავლ(ებ)ი...

ამ თემაზე ბევრი მისაუბრია, მეგობრები მგონი ვეღარ მიტანენ ხმას რომ ვიღებ, მაგრამ რა ვქნა, თითქმის 1 წელი გავიდა, მე სულ მახსოვს ...დაახლოებით ამ პერიოდში ველოდებოდი ვიზას.. ისე მიხაროდა ვერ აგიღწერთ, მაგარი გრძნობაა ოცნებები რომ გიხდება... რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი რომ ვიზას ჩამირტყამდნენ და ასეც მოხდა...